Jak to jest z tą szklanką?...

15 lutego 2018 roku Rada Miasta Rybnika podjęła uchwałę, w myśl której mogą ubiegać się o częściową „abolicję” swojego zadłużenia czynszowego osoby korzystające z mieszkań pozostających w zarządzie Miasta. Problem, z którym próbuje zmierzyć się ta uchwała, nie jest szczególny tylko dla Rybnika. Z tym samym zmaga się niemal każdy polski samorząd i różne sposoby na zmierzenie się z nim wymyśla.

W Rybniku wymyślono tak, że jeśli komuś ten dług narastał dłużej niż przez pół roku, to taki ktoś może jednorazowo spłacić 30% swojego zadłużenia, bądź może spłacić ratami 50 % swojego długu do końca 2019 roku. Co oczywiste – spłata zobowiązań wobec Miasta obejmuje również naliczone sądownie odsetki od powstałego zadłużenia.

Nikt chyba nie ma złudzeń! Z oferty zawartej w przyjętej uchwale nie skorzystają ci, którzy swoje powinności i prawo mają „za nic” od lat kilkudziesięciu, czy kilkunastu. Z tej oferty zatem nie skorzystają ci, o których najczęściej wspominają krytycy uchwały. Jakoś nie sądzę, by zadłużony na – powiedzmy – 100 tysięcy złotych zechciał dzisiaj zapłacić 30 tysięcy, by długu się pozbyć. Jeśli taki ktoś przez kilkanaście lat funkcjonował w oparciu o zasadę: „jakoś to będzie”, to wierny tej zasadzie pozostanie.

Myślę, że zaproponowana przez Prezydenta Piotra Kuczerę i jego zespół współpracowników uchwała otwiera furtkę dla tych mieszkańców, którym – z różnych powodów – „powinęła się noga” i w związku z tym w swego rodzaju „spiralę zadłużenia” wobec Miasta wpadli. Uchwała przynajmniej części z nich daje szansę „wyjścia na prostą”. Zresztą w uchwale znajdują się zapisy regulujące szczegółowo zasady, które respektować musi korzystający z jej dobrodziejstw. Jeśli do nich się nie dostosuje – „nici z abolicji”.

Czy przyjęta przez Radę Miasta uchwała jest zgodna z prawem? Ano jest – takie prawo daje samorządom regulująca ich działalność ustawa. Czy uchwała jest sprawiedliwa? Zapewne w odczuciu sporej grupy osób zamieszkujących w lokalach należących do Miasta taka nie jest, ale…

Opowiem krótką historię: Dziewczyna w wieku 19 lat wychodzi za mąż. Opuszcza swoich rodziców. Przez kilka lat wraz ze swoim mężem mieszka w różnych wynajmowanych mieszkaniach. Oboje pracują: ona jako kasjerka w sklepie, on „na taśmie” w jednej z lokalnych firm. Dwa lata temu wprowadzili się do mieszkania rodziny męża. Tam, gdzie się wprowadziła wraz z mężem i dwojgiem ich dzieci, jest już tylko umierająca z powodu choroby nowotworowej matka męża. Przez kolejne niemal półtora roku oboje opiekują się umierającą kobietą, czynsz za mieszkanie, w którym przebywają, opłacają regularnie. Finał – niestety – dość przewidywalny – mama męża umiera. „W spadku” otrzymują informację, że po śmierci głównej najemczyni lokalu muszą się z niego wyprowadzić, a do tego zobowiązani są do spłaty prawie 30 tysięcy złotych (bez odsetek), bo na taką kwotę opiewają zaległości czynszowe zmarłej teściowej.

Pytanie mam dość proste: czy będzie sprawiedliwie, gdy mieszkanie opuszczą? Czy będzie sprawiedliwie, gdy oboje przez kilka, lub kilkanaście lat spłacać będą dług zaciągnięty przez rodziców męża?

Uchwała, którą Rada Miasta przyjęła 15 lutego 2018 roku daje im szansę, by: mieć gdzie mieszkać, a do tego, by wyjść z długu. Wiem, że wezmą kredyt, chcą skorzystać z możliwości jednorazowej spłaty. Wpłacą do kasy Miasta kilkanaście tysięcy złotych.

Zatem, jak z tą sprawiedliwością jest? Chyba wszyscy z tym poczuciem sprawiedliwości miewamy problem.

A przy tym… Że przypomnę i „ubolewać” nad brakiem pamięci sobie pozwolę. Czy nie było przypadkiem tak, że piszący o „wyborczej kiełbasiarni” sprawował przez jakiś czas funkcję przewodniczącego Rady Miasta Rybnika? Czy nie było również tak, że autor tekstu o „wyborczej kiełbasiarni” miał okazję współtworzyć polską jurysdykcję będąc Senatorem RP?

W latach, do których się teraz odwołuję, krytyk obecnej uchwały Rady Miasta Rybnika miał realny wpływ na rozwiązanie problemu zadłużenia lokatorów zajmujących mieszkania należące do zasobów gminy (patrz: Miasta Rybnika). Żadnych działań, z tego co wiem, w tym kierunku nie podjął. Czyżby problemu nie było?

Uchwała, którą tak bardzo krytykują radni rybnickiej opozycji oraz pan Tadeusz Gruszka dotyczy kilku procent najemców mieszkań komunalnych. Skorzysta z jej dobrodziejstw zapewne jakaś część zadłużonych. A więc – jeśli traktować tę uchwałę, jako swoistą „wyborczą kiełbasę”, to „połakomi się” na nią może tysiąc rybniczan… (a to oznacza, przy dotychczasowej frekwencji wyborczej w Rybniku, że jakieś 200/ 300 osób dodatkowo zagłosuje na - być może – Piotra Kuczerę). Osób traktujących tę uchwałę, jako niesprawiedliwą, zwłaszcza przy towarzyszących jej komentarzach takich, jak pana Tadeusza Gruszki będzie pewnie kilkakrotnie więcej.

Trzeba mieć w sobie „odrobinę niezbędnej odwagi” panie Tadeuszu, by taką uchwałę brać sobie na barki w roku wyborczym! Wcześniej sprawujący władzę w Rybniku takiej odwagi nie mieli!

Tak na zakończenie. Uchwała Rady Miasta z 15 lutego została na „blogowisku” rybnik.com.pl określona przez pana Tadeusza Gruszkę mianem „wyborczej kiełbasy”… Ja bym się raczej zastanowił nad tym, czy to, co „napędza” autora „Wyborczej wędliniarni” to nie jest zwykły, ale niezwykle toksyczny „kiełbasiany jad”.

---

Chciałbyś pisać bloga? Napisz do nas: [email protected]